Bir yaşındayken kurbağadan korkmaya başlamış, beş yaşında yanmış, dokuz yaşında kızamık, on yedi yaşında kızıl hastalığına tutulmuştu.

Çok sevdiği kız kardeşine ‘fırfırım’ der, ıspanağı, enginarı çok sever, puf böreğine bayılırdı.
Koyu Galatasaraylıydı, sarı kırmızı çorap giyer, kara kalem harika resimler çizerdi. Yüzünden ve şiirden gülümsemeyi eksik etmez, eve misafir çağırır, ama kendisi gelmezdi..

Baba tarafından İzmirli, çocuk ruhlu bir şıpsevdiydi. Çok aşık olmuş, hiç evlenmemişti..
Öğretmendi aslında, fransızca, ingilizce bilir, Moliere, Rimbaud, La Fontaine'den çeviriler yapar, tüm mahalleyi evin bahçesine toplar, çok güzel hacivat karagöz oynatırdı.

Sıkıldığında, üzüldüğünde hiç konuşmaz, ‘şimdi gelirim’ der, kalkar gider üç gün sonra gelirdi..
Hiç kavga etmez, parasız pulsuz yayan dolaşırdı. Kız kardeşine telli duvaklı, kuyruğu ebemkuşağı renginde uçurtmalar yapar, Beykoz’dan boğaziçine bırakırdı..
1950’de öldüğünde cebinde 28 kuruşu, yüreğinde sevdiği bir kadın vardı..
“Yaşamak kolay değil ya kardeşler,
Ölmek de değil;
Kolay değil bu dünyadan ayrılmak..” diyordu. Hiç kolay değildi. Hele 36 yaşında..
Hepi topu 36 yıl yaşamış, geriye gökyüzünden bizlere sarkıttığı binlerce kelime bırakmıştı...
sevgi saygı ve rahmetle....