Hülya Gürsoy/Eroğlu

Mektup Amerika'da yerel bir gazetede de yayınlanarak, Amerikan kamuoyuna duyurulmuştu. Vietnamdaki asker şöyle yazıyor:

"Sevgili Anneciğim, Babacığım,

Bugün göreve çıktık, ne kendimle, ne arkadaşlarımla ne de ülkemle gurur duymayacağım şeyler yaptık. Önümüze çıkan her kulübeyi yaktık! Görev yerimiz kırsal bölgede birbirine yakın köylerden oluşuyordu. İnsanlar inanılmayacak kadar yoksuldular. Benim askeri birliğim, onların ellerindeki birkaç parça eşyayı ve yiyeceği de alıp yaktı. Talan etti.

Size durumu biraz daha açıklayayım. Buradaki kulübelerin damları palmiye yapraklarıyla örtülü. Her birinin içinde, kurutulmuş çamurdan yapılmış bir yeraltı sığınağı var. Bunlar, ailelerini bizden korumak için inşa ediliyor. Bizim hava saldırılarına karşı da bu sığınaklar kullanılıyor.
Bizim komutanlar, evlerin altındaki bu sığınakların, taarruza yönelik olduğuna karar verdiler. Böylece içinde sığınak bulduğumuz her kulübeyi yerle bir oluncaya kadar yakıp yıkmamız emri verildi.

Bu sabah 10 helikopterle bu kulübelerin tam ortasına iniş yaptık. Ve helikopterden 6 adam toprağa adım atar atmaz ateş etmeye başladık. Gördüğümüz her kulübeyi tarıyorduk... Sonra da bu kulübelerin hepsini yaktık. Herkes ağlıyor, yalvarıyor ve dua ediyordu. Onları ayırmayalım, kocalarını, oğullarını, büyük babalarını götürmeyelim diye, kadınlar, çocuklar ağlaşıyor, inliyorlardı. Daha sonra bu atmosferde bizim onların evlerini, kişisel eşyalarını ve yiyeceklerini yakmamızı seyrettiler. Evet bütün pirinçlerini yaktık ve bütün hayvanlarını öldürdük...."

Bu vicdanlı Amerikan askerinin mektubu böyle devam edip gidiyor. Bir başka asker, savaş bittikten sonra, ABD'de görülen bir davada mahkeme tutanaklarına geçen şu ifadeyi verdi:

"Yüzbaşım esir aldığımız insanları vurmamızı ve hendeğe itmemizi istedi. Yüzbaşım, ateşe başlayın dediğinde, -edemem, etmeyeceğim -- dedim. Sonra yüzbaşım tüfeğini esirlere doğrulttu, ateşe başladı. İnsanlar birbirinin üzerine düşüyorlar, anneler, çocuklarını korumaya çalışıyorlardı. Manzara dayanılmazdı. Hepsini hendeğe ittiler..."

Milyonlarca örnekten, vicdanlı bir kaç askerin basına yansıyan ifadeleriydi bunlar. Vietnam, Amerka'dan önce yıllarca Fransa'nın sömürgesi olan bir ülkedir...

Fransızlar da Vietnam’da çok fazla katliam yapmıştır. Çok fazla cezaevi yapıp, İtiraz edenleri hapse atmıştır… Yurtseverlerini acımasızca öldürmüşlerdir. Sömürüye başkaldıranları kan gölünde boğup, pirinç tarlalarını, ormanlarını mahvedip, madenlerini çalmış, köylüleri dayanılmaz yoksulluğa mahküm etmişlerdir. İki milyondan fazla insanı açlıktan ödürmüşlerdir.

(Biz, bunlar yaşanırken, dünyada yaşananlardan uzak bir şekilde, - Paris medeniyetin merkezidir- demeye devam ediyorduk.)

Oysa inanın bana, Asya kıtasının hiçbir köşesinde, bir tek canlı açlıktan ölmez.

O şekilde doğası ve paylaşım kültürü vardır. Ama oradan Avrupalı'lar geçmiştir. Bu da tabiatüstü bir afet demektir…

Fransa, Vietnam'ı bir antlaşma ile Amerika'ya devrettikten sonra, Vietnamlıların acıları daha da artmıştır…

ABD; Vietnam, Kamboçya ve Laos üzerine 7 milyon ton bomba atmıştır.

7 milyon ton bomba…

Tüm ormanlarını yakmıştır ki aralarında insanlar saklanmasın diye. Karadan ve havadan aralıksız olarak öldürmeye devam etmiştir.

İnsanların bir kısmı, bataklıklardaki lotus bitkilerinin altına bile saklanmışlardır. O zaman da belki bitkilerin altında insan olabilir diye, askerler tüm bataklığı taratmışlardır…

Hiçbir suçu günahı olmayan bu masum insanların birkaç milyonu öldürüldü, zehirli bombalarla sakat bırakıldı, her hastalığa yakalandılar…

10 yıl önce Vietnam'a gittiğimde, o dönemden kalan pek çok kolsuz, bacaksız ya da kör insan gördüm, dileniyorlardı.

Ho Chi Minh, bu ortamda vatansever bir lider olarak ortaya atıldı.