Her şey kimyager Matija Strlic‘in arşivcilerin çalıştıkları kitapları kokladıklarını fark etmesiyle başlamış. Neden kokladıklarını sorduğundaysa arşivciler, “Koku, kitapta kullanılan materyalle ilgili çok şey söyleyebilir,” demişler. Kendisi de bir arşivci olarak yetişmiş olan Strlic buna oldukça şaşırarak bu kokuları ölçmek adına bir yol bulmaya çalışmış...

 Kitaplar gibi malzemeler genellikle küçük miktarlarda uçucu organik bileşikler havaya salmaktadır. Burunlarımız bu kimyasal imzaları alır ve beynimiz onları koku olarak yorumlar.
Strlic ve arkadaşları yaptıkları çalışma neticesinde eski kitaplardaki kokuları birbirinden ayırmayı başarmış. Devamında da çalışma sonuçlarını yayınlamış. Ancak araştırmayı burada bitirmemeye, kokuların insanlar üzerinde nasıl bir etki bıraktığını anlamaya karar vermiş...

 Genelde, eski kitap kokusuna kâğıdın içindeki bileşenlerin kimyasal bozuma uğraması sebep olur. Kâğıt, diğer kimyasallara ek olarak selüloz ve lignin içerir. Lignin, günümüzde basılan kitaplarda yüz yıl öncekilere göre çok daha az bulunur. Lignin ağaçlarda selüloz liflerini birbirine bağlamaya yarar, odunun sertliğini korumasını sağlar, aynı zamanda eski kâğıtların zamanla sararmasından da sorumludur, zira oksitlenme tepkimesi sonucu parçalanarak aside dönüşür, bu da sonrasında selülozu yıkıma uğratır...

 Düzenledikleri sosyal deneyde, Birmingham Müzesi ve Sanat Galerisi‘ne gelen katılımcılara üzerinde ismi yazmayan şişelerde kokular koklatılmış. 79 katılımcıdan büyük çoğunluğu eski kitaplardan toplanan bu kokuları çikolataya benzetmiş.
Katılımcıların bu sonuçları araştırmacıları hiç de şaşırtmamış çünkü zaten daha önce laboratuvar ortamında cihazlarla yaptıkları deneylerde buldukları değerler çikolata ve kahve kokusunun değerleriyle örtüşüyormuş...