Roman yazmakla “başından geçeni anlatmak” arasında büyük fark var, bunlar çoğu zaman birbirine karıştırılıyor. Yazarlar roman karakterlerini kendi ana temaları çerçevesinde yönlendirir, anı anlatımında ise kişilerin başından geçenler tesadüfi ilerler. Bu yüzden bunun bir roman kurgusu mu yoksa yazanın başından geçen olaylar mı olduğu bariz şekilde görülür. En azından editörler tarafından...  

Bana gelen roman dosyalarının ortak özelliklerini ve yazmakla ilgili gözlemlediğim ortak algıyı sizinle paylaşmak istiyorum.

 Aşkla ilgili yazılanların çoğu sağaltım süreci anlatısı. Yazan kişi bunun özel olduğuna inanıyor ve o duyguya öyle kaptırıyor ki, kendisinin yazarken hissettiği duyguları okurun da hissedeceğini (bunun da bir best seller olacağını sanıyor) oysa metni okuyan böyle hissedemez, çünkü bunu yaşamamış.  

 En büyük dram eylemsizlik. Sayfalar dolusu duygu anlatıları, sayıklamalar, hayaller, şairane dizeler, edebi satırlar okuru ilgilendirmiyor. Instagram bizi neden çekiyor? Çünkü sürekli hareket var. Aynı şey metin için de geçerli, fakat tesadüfi bir eylemlilik değil kastettiğim. Tema doğrultusunda kusursuzca kurgulanmış bir eylem. Hatta her cümlede artı bir de nedensellik bağı ararız. Yazılan her satır olayı başka bir noktaya taşımalı. 

 Roman yazmaya soyunanların büyük kısmı bu konuda hiç eğitim almamış, karakter nasıl yaratılır, mekan nasıl anlatılır, ana tema nasıl seçilir, çatışma nasıl kurulur bilmiyor. Planlama da yapmıyorlar. Coşkulu duygular bir romanı mükemmel yapmaya yeter sanıyorlar. Oysa bir ameliyatı dışarıdan izleyerek ameliyat yapmayı öğrenemeyeceğimiz gibi, 3-5 roman okumuş olmamız roman yazmamıza yetmez. İşin teorisi de felsefesi de pratiği de önemli.

Yarın devam edeyim bu konuya... #romanyazmak #edebiyat #kurgu

Mürsel Çavuş