Şöyle geriye doğru baktıkça bir gün yerine bile geçmedi koca hayat...Akıp geçti zaman su gibi...İnsan yaşlandıkça ister istemez geçmişine dönmek istiyor. Bende bugün azıcık da olsa çocukluğuma geri dönmek istiyorum. Hep anamı ocak başında gördüğüm o eski günlere gitmek, odun ateşinin is kokulu sıcağında bir kedi gibi gerinip uzanmak,kuzinenin gözünde pişirdiğimiz o beyaz patateslerden üfleyerek yemek, bir bardak çayın yanında sahanda yumurtalı pezik kavurmasına bir dilim ekmek bandırmayı ne çok isterdim...
O koca ağaçlara çıkıp meyve yemek, derede elle balık yakalamak,bahçede inek yaymak isterdim..Buz gibi akan çeşmelerden kana kana su içmek,yemyeşil çayırlarda yamalık topla yalın ayak top oynamak, ekmek arasına zeytin domates yemeyi ne de çok isterdim.
Ama ne o eski tatlar, ne de o gençliğimiz var. Ne o cefakar analarımız var artık hayatımızda...Bir korona virüs belasıyla iyice koptuk şu zalim hayattan...Birbirimizden bile korkar olduk..El sıkışmayı sarılmayı selam vermeyi dostlarla bir bardak çay içip hasbıhal etmeyi ne de çok özledik...Geçmişteki o masum ve mutlu sağlıklı günlerin kıymetini kadrini bilemedik...Bir daha geri gelmez o eski günler bence...Biz zaten istasyonda bekleyen treni kaçırdık...Hiç olmazsa gelecek kuşaklara yaşanabilecek sağlıklı ve doğal bir dünya bırakabilsek...Selam olsun kara gün dostlarıma...
YORUMLAR