Rahmetli Hazım Oktay Başer, Konya’ya vali olarak atandığı ilk günlerde henüz kamuoyu tarafından fazla pek tanınmaz.

Birgün sabah namazına Konya’daki camilerden birine gider. Tabi koruma yok, makam şoförü yok, etrafında pervane olan memurlar filan yok...

Sabah namazına durma vakti gelir. Fakat o gün ne tevafuk ki hocaefendi namaza gelememiştir. İçlerinden biri; “Arkadaşlar hoca efendi bugün gelemedi. İçinizde hocalığı olan varsa geçsin namazı kıldırsın” der. Bunun üzerine cemaat birbirine bakışır fakat kalkan olmaz. Cemaatin hiç tanımadığı Hazım Oktay Başer kalkar sarığı, cübbeyi giyer, mihraba geçip sabah namazını kıldırır.

Sabah namazından sonra Anadolu’nun birçok yöresinde olduğu gibi Konya’da mahalledeki lokantada çorba içilir; esnaf dükkânına, herkes de işinin başına geçer. Hele camide ilk defa gördükleri kılığı kıyafeti düzgün, hali tavırları son derece naif ve nazik üstelik önlerine geçip imamlık yapıp namazlarını güzelce birlikte eda ettikleri beyefendi bir misafirleri de olunca yakasını bırakmazlar.

Cemaatten birisi; “Efendim sabah kahvaltısını bu gün bizim fakir hanede yapalım buyurunuz" der. Tabi bu nazik daveti kimse kırmak istemez ve hacı amcanın evine geçilir. Kahvaltı sofrası kurulunca maneviyat dolu harika bir sohbet olur.

Kahvaltı yapılır, artık mesai saati de yaklaşmıştır, ama önemli bir husus unutulmuştur. 

Birinin aklına geliverir; 
“Yahu arkadaşlar sohbetin güzelliğine daldık tanışmayı unuttuk, şöyle bir tanışsak…” der. 

Hazım Oktay Bey sağındakine:
“Buyurun efendim sizden başlayalım der” ve sırasıyla adını soyadını, ne işle meşgul olduğunu filan söyleyerek herkes kendisini tanıtır.

Sonunda sıra kendisine gelir: 
“Efendim bendeniz Hazım Oktay Başer, âcizane Konya valisiyim” der.

Herkes bir şok olmuştur. "Aman efendimler, Muhterem Valim..."

Allah rahmet eylesin mekanı cennet olsun. Ne güzel örnekler bırakmış...