Yer izmir, ögretmenevinin otopaŕına aracımızı parkederken gözüme şirin mi şirin bu mavi tosbağa ilişti.
İlişmemesi mümkün değil zaten.
Önce umarsızca bakıp geçtim önünden.
Sonra içimde bir istek belirdi meraktan.
Oldum olası eski, antika ya da tarihi yapıtların hikayelerini merak etmişimdir.
Hatta öyleki Balat' ın o tarih kokan sokaklarını adımlarken yanımdan geçen eskicinin tablasındaki paslı abajuru, kırık kocaman radyoyu merak edip hikayesini sormusumdur.
Bir an gerisin geriye dönüp şirin tosbağanın yanına yaklaştım surucusu parketmekle meşguldu. Hafif kararan günün ışıksızlığında uzaktan farketmemistim. Yaklaştıca surucüsünun genc, guzel, nazik bir hanımefendi olduğunu farkettim. Selamlastık,
Aracınızı ineleyebilir miyim dedim?
Genç bayan merakımı farketmiş olacak ki onay verdi. Araç epey eskiydi. Hiçbir yeniliği yoktu. Adeta ellilli yıllardaki siyah beyaz filmlerden fırlamış gibiydi.
Öyle piyasadan alınmış meraklısı tarafından kullanılan türden değildi. O an içimden kesinlike bu tosbağanın bir hikayesi vardır mutlaka dedim.
Sordum hanimefendiye.
Genç bayan anlattı hikayeyi.
Anlattıkça hüzün karışık gururlu bakişları üzerimde geziniyordu.
Dedemden kalma bir armağan miras bana.
Ben de kullanmaktan dedemin anılarını yaşatmaktan mutluyum dedi.
Nazikce teşekkur edip ayrıldık.
İzmir' in caddelerini arşınlarken bu tatlı diyalog epey zihnimi meşgul etti.
Günümüzde torunların bırak eskisi aracını kendisinden bile utanc duyduğu zamanda genç, güzel, muzisyen bir torun dedesinin anılarını eski bir arabayla yaşatma derdindeydi.
Çıkardığım sonuç dede sevgisiyle ilgisiyle torununa değeri kıymet vermeyı aşılamış olacak ki bugün anıları diri ve ruhu yasatılıyor.
Sevgili ebevenler gelecekte yaşamak istiyorsanız geçmişinizde iyi tohumlar ekin.
Zeynep Haşemi