Gökdelen dikersin ama kimse oturmaz içinde!

On yıl kadar önce, vefat eden bir arkadaşımızın cenazesini memleketine götürmüştük. Akşam üzeri cenaze evinde kalabalık bir grupla otururken, karşı yakada, fındık bahçesinin ta ortasında böyle bir apartmana takıldı gözlerim. Apartmanda sadece bir dairede ışık yanıyor, geri kalanlar ise zifiri karanlıktaydı. Biraz şaşkın şaşkın bakındıktan sonra, o kalabalığın içinde patavatsızlığım tuttu ve ‘yavv bu apartmanı fındık bahçesinin ortasına hangi geri zekalı yaptı’ dedim. Cenaze kalabalığından biri bana dönerek, ‘hemşehrim o geri zekalı benim, o apartmanı fındık bahçesinin ortasına ben diktim’ dedi. Tabi söylediğime bin pişman oldum, utandım sıkıldım ve içimden ‘beh be Orhan, bazen hiç çeneni tutamıyorsun’ dedikten sonra, adama hitaben ‘kusura bakma hemşehrim, özür diliyorum, hadsizlik ettim’ dedim. Adam; ‘Estağfurullah, ben geri zekalı olduğumu biliyorum, fındık bahçesine apartman dikmek akıl karı mı ? Bile bile yaptım. O apartmanın az aşağısında bizim baba evimiz var, buradan görünmüyor, iki odalı küçücük bir ev. Biz dokuz kardeş o evde doğduk ve o evde büyüdük. En küçükler anne babayla aynı odada kalırdı, biz 6-7 kardeş bir odada kalırdık. Bizim hiç ayrı odamız olmadı. Belki de içimizde onun kompleksi vardı, şimdi İstanbul’da tekstil işi yapıyorum, biraz para kazanınca burayı yaptım. Sadece bir dairesini dayayıp döşedim, diğerleri bom boş duruyor. Şu ana kadar 3-5 kez içinde yatmak kısmet oldu, çocuklar gelmiyor bile. Bundan daha büyük geri zekalılık var mı” dedi. İşte böylece !