Annenin, üşümesin diye, evladının açıkta kalan yerlerini şefkatle örtmesi gibi kar örtse ağaçları, kaplayıp yorgan olsa yuvasında derin uykusuna dalan ormanın canlarına.. Beyaza bürünse yer yüzü, masumiyeti hatırlayıp içimizdeki öfke dursa, sevgi ile donansak, bilsek iyilikle kötülük bir şekilde yapanı edeni bulur yaşamın ilahi döngüsünde.. Etme, bulursun dünyanda.. Ektiğini biçer, ömrünün seyrini sen seçersin..
Biz hastayız, ruhlarımız marazlı.. Dünyamız bir ayna. Neysek onu gösteren.. Ey bundan böyle ne olacak diye soran, ne yaptıysak o sunulacak, neye ihtiyacın varsa o verilecek, unutma..

Şu kürede, gökkubbenin altında, rengimiz, dilimiz, şeklimiz şemalimiz birdi oysa. Sınırlar yoktu, sıfatlar tanımlar yok.. Birliğin içimizi huşu ile kaplayan idrakini duyamadık, ikilik yarattık her birde.. İkilik çatışma yarattı, çatışma savaşı, savaş daha kötüyü.. İyilikte "bir" olamadıkça, yakınlıktan, yakin olandan, kendimizden uzaklaştık.. Görmelerimiz "görüntü"de kaldı, örüntüler yok oldu; duymalarımızı, duymadı diğer kulak. Duymayan, görmeyen, kalbini yitirmişler çağına atıldık..

Dünyamız derin bir yeniden doğum acısı çekiyor.. Bizi uykumuzdan bu kez sarsarak, acıyla yoğurarak uyarıyor.. İyilikte bir olamayan insan türünü, evrensel uyaranlar olan afetler, aynı dili konuşturarak birlik idrakine uyandırıyor bizi. Görmezden gelinen, sümen altı edilen aleme bütünü görerek bakan kavrayış gün yüzüne çıkıyor. Orman sadece bir ağaç değildir diyor biri, zerrededir kürre diyor bir diğeri.. Böyle böyle göneneceğiz, yeniden sevgiyle bakacak duyacak, göreceğiz hep biri..

Bu dünya bir pencereymiş, kalbinin azığını yermiş herkes.. Bakıp geçerken şu devrandan, cümle canın incinecek ruhu olduğunu içten duyarak, her birimize ve her her şeye daha özenli olmalı, usulca kalp hoşnutluğu ile karışıvermeliyiz ömrün sonunda düşüp toprağa.. P vakit gözümü doyacak, fanilikle bağımız koparak gözümüz açık gitmeyeceğizdir kim bilir?
#mursidimdoga
Nazım Tanrıkulu