Örnek Almak için Kutsamak Gerekmez

Tarih boyunca peygamberler ve onlarla Allah’a teslimiyet gösterenler, kutsal metinlerde hep örnek olarak verilmiş ve yüceltilmişlerdir. Ancak onların anılmaları ve bu örnek tutumları dahi onları dokunulmaz ve sorgulanamaz yapmamış, insan üstü bir konuma taşımamıştır.
Ne yazık ki tarih içinde bütün dinlerin mensupları, din adamları marifetiyle örnek almaları gereken peygamberleri ve onların seçkin arkadaşlarını kutsayarak dokunulmaz ve sorgulanamaz kılmışlardır.
Böylece onlar hakkında hikayeler ve menkıbeler uydurularak dini hayatın ayrılmaz parçaları haline getirilmişlerdir. Bu anlayış, adalet, hakkaniyet ve ahlak ilkelerini ağır bulanlar için dinde tutunacak dallar olarak kabul görmüştür.
İnanca dönüştürülen bu anlayış, toplum için din ihtiyacından doğan kişisel duyguların tatmini olurken, egemenler, din adamları, din bezirganları ve politikacılar için de sömürü ve çıkar araçları olmuştur.
Bu durum sadece Yahudi ve Hıristiyanlar veya Budist ve Hindular için değil Müslümanlar için de hem de fazlasıyla geçerlidir.
Sahabeden dürüstlük, doğruluk, adalet ve ahlak abidesi olan şahsiyetlerin bu özelliklerini ve davranışlarını örnek almak yerine onların manevi şahsiyetlerine bağlanmayı önemser ve onları insan üstü ve olağan üstü özelliklerle anmayı “Müslümanlık” sayarız.
Daha ileri giderek onlar üzerinden ayrışmayı, hatta kavga ve çatışmayı dinin gereği olarak kabul ederiz. Söz konusu patolojik vakıa ile yüzleşmeden, akıl ve ruh tedavisi görmeden biz Müslümanların kendimize gelmemiz mümkün olmayacaktır.
-
Almanya’da gerçekleşmiş bir olayı naklederek din ve dindarlık ile olan ilişkimizin düzeyini ortaya koymak isterim:
Biri Sünni diğeri Şii iki kişi kavga eder ve sonrasında karakolluk olurlar. Karakoldaki amir kavga etmelerinin nedenini sorunca Sünni olan:
“Bu adam Ebubekir, Ömer ve Osman’a dil uzattı!” deyince Şii olan:
“Bunlar Ali’nin hakkını gasp ettiler” diye karşı çıkar.
Karakol amiri:
“Kavga demek ki sadece sizin aranızda olmamış, hele biz şu isimlerini telaffuz ettiğiniz kişileri de bir karakola çağıralım, bir de olayı onlardan dinleyelim!” der.
Bunun üzerine Sünni ve Şii:
“Onları çağıramazsınız!” deyince karakol amiri:
“Neden çağırmayayım, bu olayın şahidi değiller mi?” diye ısrar edince, mezhepçi kavgacılar:
“Efendim, onlar öleli 1400 küsur yıl oldu!” deyince karakol amiri yanındaki memura:
“Bu ikisini akıl sağlıklarının kontrolü için hastaneye sevk edin!” der…!

Abdulbaki Erdoğmuş