KENDİMDEN ÖZÜR diliyorum...

Yaşadığım süre boyunca hep merhametin arkasından yürüdüm, beklentilerimi arkada bıraktım. 

Kimseden bir şey beklemedim, doğrusu bu sanıyordum çünkü. 

Yaşadıklarımı yaşayamadıklarımı içimde  sakladım, sustum bastırdım olsun dedim insanlık  bende kalsın. 

Verdim, hep verdim karşılığını alıp alamadığıma bakmadan, aslında güçlü olmak değildi istediğim, ama olmak zorundaydım ve oldum......
Kendimi hep erteledim. Kimsenin beni anlamadığını bildiğim halde hayatıma girenleri bana verilmiş kutsal bir görev olarak gördüm. 

Herkesi mutlu etmek zorundayım zannetim. 

Benim de mutlu olmam gerektiğini unutmuşum.. Görevim neyse en iyisini yapmalıydım ki vicdanım rahat etmeliydi. 

Birilerinin de bana karşı görevleri olduğunu hiçe saymışım oysa...
Ne yazık ki̇; Karşımdakilerin eksikliklerini tamamlamaya çalışırken, onların hatalarını  görmeye vaktim kalmamış sanki. 

Beni üzmelerine  bakmadan, karşılığında ne aldığıma ne hissettiğime aldırış̧ etmeden hep verdim..
Kendimi nasıl da unutmuşum .. unutturmuşlar aslında. Paramparça  olmuş kalbime, doğruları söylemeye çalışan beynime, mutsuz yüzüme 
hep sus dedim. 

Sen sus... Kendime haksızlık ettim, kimseye etmediğim kadar.

Kendime geldiğimde  ise yorgun, yılgın, bitkin bir köşede saklanıp ağlayan bir kız çocuğu olarak buldum. 

Ve ona elimi uzattım diyebildiğim tek şey " geçti ̇ ", bir daha seni kimse üzemeyecek . Şimdi senden özür  diliyorum. 

Seni bu kadar hiçe saydığım için, insanların seni bu kadar üzmelerine  müsade ettiğim için, seni hiç bir zaman dinlemediğim  için, üzerine bu kadar sorumluluk yüklediğim için, hakkın olan bütün duyguları sana yaşatamadığım için...

Şimdi tekrar söylüyorum.
İnsanlığından , kalbinden, duygularından, çocukluğundan , hislerinden çok özür  diliyorum... !
Galiba ben almadan vermenin ALLAH'a mahsus olduğunu unutmuşum .

Kendimden 
başkasına nazım geçmez 
Bundardır kim sorsa?
Derdimi tasamı 
Saklayışım....!