YOKLUĞUN YOKLUĞUM OLDU

KARANLIK günlerimdi. Kendim en çok kendime ağır geliyordum. Ne kimseye bir sevgi sözcüğü söyleyebiliyordum ne de kimseden gönlüme şifa bir muhabbet cümlesi duyabilyordum.
Sevginin ısıtmadığı her yer donduruyor insanı. Muhabbetin aydınlatmadığı her nokta zifiri karanlık.
Şefkatin elini atmadığı hiçbir mekân yaşanılası değil.
Bunları derinden derine yaşadığım günlerdi. Arkadaşlarımda bir değişme yaşanıyordu. Farkında olmadan çevre değiştiriyordum. Yanlış istikamette bir sosyalleşme söz konusuydu.
Biri bana çok yakınlaşmıştı. Destekliyordu bir şeyler yapmam konusunda. Fişekliyordu. Daha önce aklımın ucuna bile gelmeyen hususlardı teşvik edildiklerim. “Nasıl olur” dedikçe o “Çok iyi olur, bunu yapmak sana düşer, sana yakışır. Ön açman gerekir. Öncümüz sensin” gibi cümlelerle bir nevi sahte bir liderlik vehmettiriyordu kendime. 
Nicedir kendimi kendi karanlığıma hapsetmiştim. Güzel bir cümle duymayalı epeyce olmuştu. Söylenenlere bir yanım şiddetle itiraz etse de diğer yanım çok gururlanıyordu. Pohpohlanıyordum. Kalbim değil gururum okşanıyor, nefsim mayalanmış hamur gibi kabardıkça kabarıyordu. 
“Uçurumun başındayım Hızır” diyecek noktaya hızla ilerliyordum. Kendimden en küçük bir ümit kırıntısı bile kalmamıştı. 
Birlikte yürüyorduk kalabalıkta. Birden karşımda gördüm o mütebessim simayı. Aydınlandı yüzü. Heyecanlandı. “Nerelerdesin günlerdir seni arıyorum” dedi. 
Yokluğun, yokluğum oldu. Bir yanım fena halde eksik.
Bir süre sessiz kalıp bakıştık. Kulağıma eğildi. Arkadaşımı ima ederek “Siyahı daha fazla” dedi. “Seninse beyazın. Siyahın, beyazı yenmesine izin verme, vermeyelim. Beraber yine aydınlığımızı arttıralım” dedi.
O önden bense ardından yürüdük aydınlığa.
Karanlığı geride bıraktık.
Ve çok güzel sözler söyledik birbirimizin gönlüne.
#uğurcanbolat #canbolat #canbaba #siyah #aydınlık #kara #beyaz #tenha #iyibakkendine