Babam 85, bastonla yürüyen anam 81 yaşında. Yazları Trabzon Hayrat’ta, köyümüzdeki ahşap evde kalıyorlar. Oturma odalarında kuzine (beşgo) var. Kuzinenin arkasındaki duvarın yarısı da odunla dolu. Anam rahat odun alsın diye babam oraya yığmış. İki gün önce, akşama kadar yaktıkları kuzineyi söndürdükten yaklaşık altı saat sonra yatmışlar.

Babam yatmadan önce de oturma odasının kapısını adeti olduğu üzere kapatmış, sabah kalktıklarında sıcak olsun diye. Babamın bir güzel adeti de, her namazı camide kılmasıdır. Neyse, her zamanki gibi sabah 04.30’da sabah namazı için kalkmış ama burnuna ağır bir koku geliyormuş. Hemen içeri koşmuş.

Kapıyı bir açmış ki, ne görsün. Oda tamamen dumanla kaplanmış, kuzinenin borusundaki askılıkta kurutulan paspas yanmış, arkasındaki duvara yığılı odunların bir kısmı da alev almış yanmakta, duvardaki pvc pencere de erimiş, camı odaya düşmüş. Babam soğukkanlı bir insandır. Hemen kuzinenin üzerindeki güğümleri kapıp yanan odunların üzerine dökmüş. Musluktan da su taşımış. Yoğun bir çaba sonunda yangını söndürünce pencereleri açmış. Bakmış ki odanın ve bitişiğindeki mutfağın duvarlarının önemli bölümü isten simsiyah olmuş. İşini bitirdikten sonra ise bir şey olmamış gibi camiye cemaate koşmuş.

O gün ve ertesinde de hastanede oksijen tedavisi görmüş, yuttuğu dumanlardan dolayı. Demem o ki, babam sabah namazına her zamanki gibi kalkmasaydı, kendisinin de dediği gibi, evden çıkmaları mümkün değildi. Çünkü ahşap evin en uç tarafında yer alan yatak odasından kaçış yoktu. Yanıp gideceklerdi velhasıl.

Babam bana gündüz telefon açıp yaşadıklarını anlatınca “Baba” dedim. “Yine de sabah namazına camiye gitmişsin.” Bana dedi ki: “Oğlum! Ev ayrı, cami ayrı. Bu bizim için imtihandı. Eğer namaza kalkmasaydım şu anda kemiklerimizi toplayacaktınız.” Yangının sebebini sorduğumda, bacada biriken is ve kurumun sıcak halde kalıp eriyerek paspası ve odunları tutuşturup yaktığını söyledi.