DEPREMZEDELERE İTHAFEN

Hayat ve ölüm,
Sevinç ve keder,
Siyah ve beyaz,
Gece ve gündüz
Her şey zıddıyla kaimdir.
Tüm acılara rağmen hayat devam ediyor.
Sel, deprem, savaş, kan gözyaşı...
Bir süreliğine yıkabilir yürekleri, çözebilir ayak bağlarını . Acı, korku, kaos, umutsuzluk ve hatta hiçlik - yokluk... Önce gözler şahit olur kaosa.
Sonra akıl, akabinde kalp ve yine gözler. Gözlerin ilki korkuya , ikincisi acıya şahit oldu. Yürek sızlayınca göz sele boğuldu. Dil; sıra dile geldi.
Yutağa dolandı önce sonra kekeledi, devamında çığlığa yol hazırladı ağız. Feryat, figan çığlık, yırttı gök semasını.
Akıl kıyamet dedi bu,
Kıyamet! Yer gök gri küller savurdu. Sesler  vaveyla ki vaveyle! Koca cüsseli dev bloklar, kibrit kutusu gibi yere devrildi. Bir iki üç derken tüm şehir, tüm bölge karanlığın demir pençelerinde can verdi.
Sessizlik! Ölüm sessizliği kapladı şehirleri.
Ölüm; Kahramanmaraş, Malatya, Antep, Hatay, Adıyaman, Adana, Osmaniye dedi. Kol gezdi ölüm; asabi, umursamaz, korkunç acımasızca caddeleri sokakları.
Kesildi bir bir nefesler, kapandı gözler, durdu kalpler.
Yok oldu şehirler. Ölüm almıştı sırası gelenleri. Almıştı alacağını, siyah pelerini hışımla sürükleyerek kaybolmuştu gözden. Sırası gelmeyenler düşmüştü acı kuyularına.
Zaman ilerledikçe söküyordu şafak umuda, umutlara. Birbirine sarıldı yaralı gönüller, set oldu zorluklara karşı kenetlenen eller. Düşmüştük ! Kaçıncı düşüşüydü kimbilir. Ayağa kalkmayı bilmişti her seferinde bu millet. Düştük! 
Düştüğümüz yerden doğrulup yola devam etmek gerek.
Usul bu, kaide bu, zorunluluk bu... Karşımızda bir uzun yol ve o yolu yürümesi gerekli yolcu. 
YOL bekletilmeyi sevmez.
YOL yürünmeyi ister.
Bekleyen bir yol varsa, yeniden, daima yeniden yürümek gerek. Yürümezsek yok oluruz.
Yürümek yeniden doğmaktır.
Yürümek sabır, güç, dengedir .
Yürümek ufku net kılar, düşüp bekleyene ise sis çöker.
Yürü ve yeniden yaşamı  SELAMLA