Ülkemizin bir kentinde üniversiteye yeni başlamıştı... Mali durumu iyi değildi. Mühendislik okuyordu. İlk günlerde bir lokantaya girdi:
"Az kuru alabilir miyim?” 
Lokantacı hâlini anladı. Dolu bir tabak kuru, bir de pilav getirdi.
Talebe her gün “az" dedi, lokantacı çok verdi.

Yıllar geçti, okul bitti. Talebe zengin bir mühendis oldu. Aklına "az kuru" geldi bir gün. Atladı okuduğu şehre gitti. Baktı ki lokanta yok. Hemen sordu:

"Buradaki lokanta nerede, sahibi nerede?” “Lokanta kapandı, amca da az aşağıda oturuyor.” Tarif ettiler. Talebe gitti evi buldu. Kapıyı çaldı. Amca açtı kapıyı. Buyur oğlum, dedi.

“Amca ben yıllar evvel burada okudum. Hep az istedim, sen çok verdin.”

Amca talebeyi hatırlamadı. O her talebeye öyle yapardı. "Hatırlamadım oğlum, yıllar oldu" dedi.
"Burada oturuyorsun galiba, ev senin mi amca?"

"Yok oğlum kira, hanım ben idare ediyoruz." 

“Peki” dedi genç mühendis. Gitti ev sahibini buldu. Evi satın alıp amcaya verdi. Üstüne hatırı sayılır para da bıraktı.

“Aman oğlum ne yaptın? Ne gerek vardı?” dedi eski lokantacı.

“Amca, senin az kurun olmasaydı ben aç yatar, aç kalkardım. Belki okulu bile bitiremezdim.
Şimdi zenginim! İnan benim sana verdiğim, senin bana verdiğinden daha değersiz. Sen hakkını helal et o bana yeter.

Sarıldılar, ağladılar.

Ahh insanlık!
İşte, Rabbim dilerse az kuruya koca bir ev ikram eder.

NOT: Olay gerçektir. Değerli işadamı ve ince kalpli ALİ GÖKER Beyin sayfasından alarak azıcık düzenledim. H. GÖKÇE