Sezai Karakoç isminin ne başında ne de sonunda sıfatları olan bir insandı. 
Herkes onu böyle bildi, böyle tanıdı. O kocaman mısraları, ilham veren diriliş yazılarını bu ismiyle  yazdı.
Herhangi bir etikete, sıfata ya da nâma ihtiyaç duymadı. "Sözü bir kurşun gibi" taşıdı yanında.
Çok zaman parası da yoktu. Zaman zaman yoksulluk çektiği günler oldu. 
Hayaller kurmadı; "parası olunca, iktidar olunca, makamlara gelince, prof. olunca, sıkıntıdan kurtulunca, silahlarımız olunca, düşmanı ele geçirince" vs. diye iç geçirmeden, adını ve inancını varlığının olanca kuvvetiyle ortaya koydu.
Sözü düşürmedi yere; kimine merhameti, kimine "En Sevgili'yi", kimine Musa ile Hızır'ı, kimine Lili'yi, kimine de soylu bir dirilişi muştuladı.
Her bir hafızada, her bir yürekte silinmez izler bıraktı. 
Hem şairdi, hem mütefekkirdi, hem de muvahhid bir müslümandı. 
Düşmanları bile gıptayla baktı ona.
Şiire düşünceyi, idraki ve şuuru bir arada kattı. Yazdığı şiirler aynı zamanda bir medeniyetin belağattaki zirvesiydi. 
Ne prof'tu, ne askerdi, ne siyasetçiydi, ne de cemaat müntesibi; üstattı yalnızca... 
O gelip geçici bütün sanların, mevki ve makamlarin, milyonlarca üyesi bulunan siyasal parti ve STK'ların da üzerinde "Müslüman bir üstat"!!!
Bir kişiydi evet; hep yalnızdı, mütevazıydı, kimseye de eyvallah etmezdi...
Bu yüzden, isminin sağına soluna, üstüne ve altına sıfatlar eklenenler gibi silik ve ürkek yaşamadı.
Her bir kalbe ve yüreğe ilham oldu.
Geriye adından ve Müslüman bir adam oluşundan gayrı sıfat bırakmadı.
Ruhu şâd, mekânı cennet olsun...

Kerim Aral