KALECİNİN SEYİR DEFTERİ

Fatih Uraz 

O saatte seyredilecek spor aktivitesi bulamayınca “mecburiyetten seyredilen bir maç ve kırmızı kartın ardından yaşananları görünce kanal değiştirme” filmini yaşadık alışılageldiği üzere…
Hakemlik-hakimlik gibi meslekler Türklerin yapısına uygun değil çünkü duygusalız, kolayca etki altında kalıyoruz, aman bir orta yol bulalım da işler çığırından çıkmasın endişesi taşıyoruz…
Öte yandan oyun kurallarından imtihan edilseler bir tanesinin sınavdan geçemeyeceği futbolcular, teknik adamlar aleyhlerine verilen her karara itirazı emir bellediğinden skor başa baş gidiyorsa gerilim kaçınılmaz oluyor…
İsimlere takılıp kalmayın, dün o bugün biz yarın siz; FB-TB maçında ev sahibi takımın hocasının ve kimi oyuncuların yüz ifadesine bakın! Yalnızca nefret var öfke var…
Sadece kazandığı zaman insanımızın yüzünde güller açıyor, sahte gülücüklerle kaplı güller…
Kaybederken yahut durum kritikken “hakemden ne koparırsam kârdır” diye düşünüldüğünden sürekli itiraz ve yüksek tansiyon…
Dönüp dolaşıp yine geldik mi en büyük sorunumuza “ahlaksızlığa-bilgi eksikliğine-kazanma adına tüm değerleri çiğneme erdemsizliğine!”
Müsabaka sonrası programları izlemeyiz zira “şu şunu yapsaydı bu olurdu yahut o neden oynamadı?” demenin ne mantığı var ne de yararı…
Ancak hakem kararlarıyla ilgili yorumları bazen yazılı basından takip ediyoruz. Okudukça da futbolumuzun düzelemeyeceğine dair kanaatimiz pekişiyor!
Neymiş; FB’li futbolcunun hareketi yaralayıcı değilmiş, sarı kartı gerektirirmiş! İşte sizler ve sizin gibiler yüzünden hakemler dün de yetersizdi bugünde yetersiz. Sizin yetiştireceğiniz hakemler de haliyle sizin gibi oluyor. Kaldı ki yönettiğiniz demiyoruz, geçmişte hasbelkader boy gösterdiğiniz maçlarınız yayınlansa akla ziyan hatalarınızdan ötürü insan içine çıkamazsınız…
Ayağın kırılması mı gerekiyor kırmızı kart çıkması için?
Dikkat edin Şampiyonlar Ligi finalinde düdük çalan bile yurt içinde ve yurt dışında farklı yönetim sergiliyor! Vardır zahir bir sebebi…
Aslında hakemler, netice, sahaya giren taraftar, hocanın tepkisi ilgimizi çekmiyor; aynen futbolumuzun da çekmediği gibi. Yalnızca yüzlere yerleşen nefret korkutuyor bizi…
Genele yayılmış “nefret dalgası-tatminsizlik-öfke-kavgacılık-intikam arzusu” maazallah toplumsal şiddeti tetikleyebilir ve birlikte altında kalırız…
İnancın, antidepresif ilaçların teskin edemediği, yatıştıramadığı saygısız-sevgisiz bir halkı neyin sakinleştireceği ise maalesef belirsiz. Belki bireysel sporu yaygınlaştırmak tansiyonu bir parça azaltır diyeceğiz lâkin diyemiyoruz çünkü siyasetin ve spor yöneticilerinin kullandığı dil yangını körüklüyor…
Gidişat iyi değil ve bilinsin ki bu yolun sonu huzur getirmez…