Mürekkep yalamak deyiminin hikayesi de Divit kullanılan dönemlere dayanır.

Eski zamanlarda okur yazar kişi sayısı oldukça azdı. Özellikle yazanların kullandığı divitlerin ucundaki mürekkebi temizlemek istediklerinde veya sayfaya harf, imlâ eklemek istediklerinde, mürekkebi israf etmemek için divitin ucunu diline değdirir ve ıslanınca çözülen mürekkebi kullanırlarmış.
(Mürekkep bezir isinden yapıldığı için suda kolay çözülüyor, ama yokluk dönemi tutumlu olmak gerekiyor.)

Ayrıca;

El yazmalarının sayfaları, pürüzler kaybolsun, kaleme kayganlık sağlansın diye “ahar” ile cilalanır ve mühürlenirmiş.

(Ahar; yumurta akı,nişasta ile hazırlanan kıvamlı sıvı)

Hatalı yazımları silmek isteyen hattat/yazar, serçe parmağının ucunu diliyle ıslatır, kelimenin yada imlanın üzerine sürermiş ki, ahar dağılsın hatayı da yok etsin.

Bu hareketler tekrarlanınca bir kaç defadan sonra mürekkep parmaktan dile geçer ve dilini renklendirirmiş.

Bu sebeple okumuş kişilere (okur - yazar kişilere) mürekkep yalamış denirdi.

MUSTAFA KEBAT