Naim Güney 

Eskiden köylerin her mahallesinde birer ilkokul vardı. Sınıfların hepsi dopdolu ve bir arada olurdu. Çünkü ilk yıllarda okuldaki sınıfları tek bir öğretmen bir arada okuturdu. Köylerde kışın okula gelirken ısınmak için kucak dolusu evden odun, kabuk götürülürdü. Kışın soğuklarından çıkıp, havalar ısındıkça, ortalık yemyeşil oldukça artık okulun tatile yaklaştığı günler gözüktükçe, köy çocuklarını bir sevinç ve enerji kaplardı sanki… Hele 23 Nisan Bayramı gelince köy okullarında gayet güzel ve neşeli bayramlar tertip edilirdi. Birinci sınıflar en önde, ikiler, üçler, dörtler, beşler arka arkaya sıra olurdu. İlkokuldaki siyah önlüklü beyaz yakalı, kara lastikli, ellerinde bayraklarla, o kırmızı yanaklı kızlar, oğlanlar başöğretmenleri eşliğinde köyün meydanına kadar yürüyüşlerini heyecanla yaparlardı. 

Köy meydanında toplanan talebelerin yakınları, yaşlılar, elleri patlarcasına çocuklarını coşkuyla ve gururla alkışlarlardı. Bayram yerinde başöğretmen eşliğinde hep bir ağızdan önce İstiklal marşı okunur, peşinden diğer milli marşlar hep bir ağızdan söylenirdi. Başöğretmenin günün manası anlatan veciz bir konuşasına müteakiben, sırayla şiirler okunurdu. Çocukların hazırladığı bir piyes sergilenir, sonra davul, gırnata veya kemençe eşliğinde yöresel oyunlar oynanırdı.

Bayramın ikinci bölümünde ise okul talebeleri arasında koşular yapılır, yağ satarım bal satarım gibi oyunlar oynanırdı. Hele eski oyunlar arasında yumurta yarışı, gözü kapalı yoğurt yedirme, çuvallı koşular, mendil kapmacalar ne kadar heyecanlı olurdu… Ne güzel günlerdi… Keşke geriye dönüp, o eski bayram günlerini neşeyle kutlayan masum çocuklar olabilseydik yine. Öyle değil mi?
 

GÜZELORDU YEREL TARİH ARAŞTIRMALARI