Siz hiç beni ağlamadı mı? Üzülmedi mi sanıyorsunuz?
Hayatımda çıkan dikenleri söküp çiçekler ektim ben.
Sonra onları umutla suladım.
Yarının daha güzel olacağına önce kendim inandım. Örneğin ayağım taşa takılıp düştüğümde etrafıma sızlanıp hiç şikayet etmedim.
O taşı sevdim ben.
Elimle bulunduğu yerden alıp kucaklayarak, şefkatle onu sevdim. O taş benim tecrübelerimden biriydi çünkü...
Siz hiç beni ağlamadı mı? Üzülmedi mi sanıyorsunuz?
Hayatımdan gidenlerin ardından sessizce el salladım ben.
Sonra onları tozlu çercevelere, siyah beyaz resimlere hapis ettim. En güzel anılarda yad ettim. Aklıma geldikçe göğsümün üstü ağrıdı çoğu zaman.
Kabuk bağladıkça kanadı iyileşmedi o melun yara. Ben o yarayı sevdim. İyileşmesini umut ederek sevdim. O yara benim tecrübelerimden biriydi çünkü...
Siz beni hiç ağlamadı mı? Üzülmedi mi sanıyorsunuz?
Ağladım elbette yine de güçsüz gözükmek istemedim kimseye.
Derdime dert ekleyenler oldu.
Kendi işi olsun diye ayağıma çelme takanlar.
Onlara gurumdan tek bir kelime bile etmedim.
O çelmeyi sevdim ben.
Tüm merhametim ve affediciliğimle sevdim.
O çelme benim tecrübelerimden biriydi çünkü...
#ümmiyeyılmaz
YORUMLAR